BIOMICUS_terapia ruchowa

Metoda PNF z ang. Proprioceptive Neuromuscular Facilitation – Proprioceptywne nerwowo-mięśniowe torowanie ruchu, jest znaną i uznaną na świecie koncepcją stosowaną w terapii pacjentów z zaburzeniami w obrębie układu kostno-stawowego, mięśniowego i nerwowego. Jest to kompleksowa terapia oparta o wiedzę i osiągnięcia z dziedziny neurofizjologii.

Koncepcja PNF skutecznie wykorzystywana jest w pediatrii ze względu na dużą plastyczność mózgu dając zaskakujące efekty podczas trwania terapii, opierając się na indywidualnym i funkcjonalnym podejściu do każdego dziecka. Największe sukcesy w terapii możliwe są tylko przy odpowiedniej współpracy rodziców i fizjoterapeuty oraz całego zespołu terapeutycznego (lekarz, psycholog, logopeda).

Cele metody PNFPNF
Prawidłowe wykorzystanie zasad i technik stosowanych w metodzie PNF wpływa na:

  • poprawę koordynacji i równowagi,
  • zwiększenie siły i wytrzymałości mięśniowej,
  • poprawę techniki chodu,
  • polepszenie czucia głębokiego,
  • zwiększenie zakresów ruchu.

Dlaczego PNF?
Zgodnie z koncepcją PNF patrzymy globalnie na dziecko, uczymy je samodzielności, dajemy jasne polecenia ( z funkcjonowania w życiu codziennym) zgodnie z fizjologicznymi wzorcami w kończynach, gdyż mózg zleca konkretny ruch, nie wie nic o mięśniach. Cele, które terapeuta i rodzic stawia przed rozpoczęciem terapii muszą być możliwe do osiągnięcia na danym etapie rozwoju i sprawności dziecka. Zajęcia w formie zabawy czy współzawodnictwa motywują dzieci do podejmowania wysiłku, a każde ćwiczenie powinno mieć cel – dla dziecka w postaci zdobycia konkretnej nagrody – dla terapeuty stymulacja danej umiejętności.

Dla kogo metoda PNF?

  • Mózgowym porażeniem dziecięcym,
  • Uszkodzenie centralnego układu nerwowego,
  • Przepuklina oponowo – rdzeniowa,
  • Zespół Downa,
  • Rdzeniowy zanik mięśni,
  • Dystrofia mięśniowa,
  • Wady postawy/ Skoliozy

Neurorozwojowa metoda NDT-Bobath stworzona w latach 40 XX w. przez małżeństwo Bertę (fizjoterapeutka) i Karla (lekarz) Bobath. Od tego czasu jest stosowana na całym świecie, zarówno dla dzieci jak i dorosłych.

Atutem metody jest:

Terapeuta ćwiczy całe ciało dziecka, a nie porusza wybranymi kończynami. Dzięki temu dostarcza odpowiednich doznań czuciowych i ruchowych, a dziecko jest dynamicznie aktywizowane. Pomoc przy wykonywaniu ruchu powinna być taka, aby zapewniała maksymalny i aktywny udział dziecka, a jednocześnie nie wywoływała nieprawidłowych odpowiedzi wynikających ze zbyt dużego wysiłku czy stresu. Każdy ruch jest odpowiednio przygotowywany i połączony z przemieszczaniem ciężaru ciała i środka ciężkości. Rodzaj, tempo i rytm ćwiczeń dobiera się odpowiednio do pacjenta. Mimo, że zajęcia prowadzi się najczęściej indywidualnie, ich celem jest zawsze przygotowanie dziecka do uczestniczenia w normalnym życiu rodzinnym i społecznym.
To indywidualne podejście daje możliwość uwzględnienia potrzeb psychologicznych dziecka, stopnia jego sprawności, występujących zaburzeń, warunków rodzinnych i środowiskowych.

4N5A7662

Celem metody NDT-Bobath: 

  • wpływ na napięcie mięśni poprzez obniżanie napięcia wzmożonego i podwyższanie obniżonego, co jest możliwe dzięki zastosowaniu odpowiednich technik postępowania już od pierwszych miesięcy życia,
  • wyzwalanie ruchów najbardziej zbliżonych do prawidłowych, co zostaje osiągnięte poprzez wspomaganie i prowadzenie ruchu z punktów kluczowych, czyli punktów kontroli ruchu, którymi są: głowa, obręcz barkowa , obręcz miedniczna i inne części ciała,
  • wykorzystywanie i utrwalanie zdobytych umiejętności ruchowych w codziennych czynnościach.

Zalety metody NDT-Bobath:

  • Nie zaburza ona fizjologicznego rozwoju życia dziecka,
  • Nie zaburza interakcji matka-dziecko (zadania do wykonywania z dzieckiem dla rodziców/opiekunów proponowane są w formie zabawy),
  • Nie powoduje przyzwyczajania (habituacji) z racji szerokiej gamy wspomagań stosowanych w terapii,
  • Stymuluje i normalizuje rozwój ruchowy nie zakłócając pozostałych podstawowych potrzeb rozwojowych dziecka, a więc potrzeby miłości i bezpieczeństwa.

Usprawnianie według Metody NDT-Bobath ma pomóc dziecku we wszechstronnym rozwoju tak, aby mogło uzyskać niezależność w życiu i wykorzystać swe możliwości na tyle, na ile pozwala istniejące uszkodzenie Ośrodkowego Układu Nerwowego (OUN).

Dla kogo metoda NDT-Bobath?

  • zaburzenia rozkładu napięcia mięśniowego (obniżone lub podwyższone),
  • choroby genetyczne, metaboliczne, w wyniku których dochodzi do opóźnienia,
  • rozwoju motorycznego w zakresie motoryki dużej (obracanie się, pełzanie,
  • czworakowanie, siadanie, chodzenie) jak i małej (w obrębie wzroku, ręki i jamy ustnej),
  • mózgowe porażenie dziecięce (MPD), urazy i uszkodzenia w ośrodkowym układzie nerwowym,
  • uszkodzenia obwodowe układu nerwowego (np. porodowe uszkodzenia splotów barkowych),
  • wady postawy w obrębie kręgosłupa, pasa barkowego, biodrowego i kończyn dolnych.

Trójwymiarowa, manualna terapia stóp oparta jest na funkcjonalnym rozwoju stopy w pierwszym roku życia dziecka oraz na zasadach terapii manualnej.

Cel terapii:
Terapia ta umożliwia wczesne diagnozowanie i rehabilitację nieprawidłowego ustawienia stopy poprzez specjalne manualne techniki mobilizacyjne i rozciągające opierając się na funkcjonalnych powiązaniach nerwowo-mięśniowych. Prowadzona jest w podstawowym wzorcu ruchowym będącym podstawą prawidłowego rozwoju dziecka uwzględniając trójwymiarowość stopy.

Biomicus terapia stóp

Zasady tej terapii tworzą podstawę do wczesnego diagnozowania i wczesnego leczenia nieprawidłowego ustawienia stopy min.

  • stopy przywiedzeniowo- serpentynowej,
  • stopy końsko-szpotawej,
  • stopy koślawej, płaskostopia. W terapii wykorzystuje się specjalne manualne techniki mobilizacyjne i rozciągające wraz z funkcjonalnym bandażowaniem.

Jednym z założeń terapii jest praca rodzica z dzieckiem w domu. Po odpowiednim instruktarzu przeprowadzonym przez terapeutę mają Państwo możliwość codziennego oddziaływania terapeutycznego w warunkach domowym.

W Ośrodku korzystamy z kombinezonów Spider Suit oraz Adeli.

Kostium składa się z kamizelki, spodenek, wyprofilowanych nakolanników. Wszystkie elementy kostiumu łączą się ze sobą za pomocą gumowych cięgien wpływających na czynność mięśni. O sposobie regulacji napięcia gum w kombinezonie decyduje terapeuta. Regulacja napięcie gum wynika ze szczegółowej analizy sił działających na każdy staw, oceny działania mięśni na poszczególne stawy, zmian napięcia mięśni przy zmianach pozycji, istniejących przykurczy w stawach i odruchów patologicznych.

kombinezon 2

Kostiumy wraz z upięciami stanowią zewnętrzną formę układu mięśniowego, dlatego prowadzona w nich terapia wpływa na:

  • rozwój i wzmocnienie większości partii mięśniowych,
  • normalizuje napięcie mięśniowe,
  • redukuje patologiczne synergię mięśniowe,
  • wpływa na wzorce postawy,
  • motorykę tułowia, kończyn górnych i dolnych w kierunku, jak najbardziej zbliżonym do fizjologicznego i przebudowuje patologiczne stereotypy ruchowe.

Poprzez dostarczanie impulsacji przedsionkowo- proprioceptywnej (czucie głębokie) młodzi pacjenci mają możliwość szybszej:

  • nauki wzorców globalnych w chodzie i reedukacji chodu,
  • poprawy równowagi,
  • poprawa koordynacji ruchowej,
  • poprawa funkcji precyzyjnych.

W czasie przebywania w kombinezonie pacjent powinien być stale motywowany do pracy w pozycjach wyższych, pionizowany i w zależności od jego możliwości zachęcany do mówienia i wykonywania różnych czynności, jak granie w piłkę, chodzenie samodzielnie lub z pomocą. Istotne jest również włączanie do pracy, najlepiej w różnych płaszczyznach, kończyn górnych i głównie ich najbardziej dystalnych (odległych) części: prostowanie dłoni, supinacja przedramion, ruchy manipulacyjne palców. Fizjoterapeuta stale koryguje ewentualne nieprawidłowości ruchów, kontroluje postawę dziecka, przenoszenie ciężaru ciała, pozycję głowy, strukturę kroku i prawidłowe obciążanie stóp.

Skuteczność terapii w kombinezonach zależy od stopnia porażenia, charakteru, rozległości i intensywności patologicznych synergii mięśniowych, dystrybucji napięcia mięśniowego, obecności przykurczów funkcjonalnych i organicznych w stawach kończyn, szczególnie w stawach biodrowych i skokowych, oraz motywacji dziecka. Na efektywność działania kombinezonu na dziecko i jego pracę w nim wpływa również możliwie intensywne wstępne zastosowanie technik rozluźniających nadmiernie napięte partie mięśni oraz pobudzenie do działania mięśni hipotonicznych (o obniżonym napięciu).

Wskazania do stosowania kombinezonu:SpiderSuit

  • mózgowe porażenie dziecięce,
  • opóźnienie psychoruchowe,
  • atetoza,
  • ataksja,
  • spastyczność,
  • wzmożone napięcie mięśniowe,
  • obniżone napięcie mięśniowe,
  • autyzm,
  • udary mózgu,
  • zespół Downa,
  • stany pooperacyjne oraz po uszkodzeniu narządu ruchu.

Przeciwwskazania bezwzględne do stosowania kombinezonów:

  • zaburzenia wzrostu i kostnienia,
  • choroby kręgosłupa związane z dyslokacją krążka międzykręgowego,
  • choroby metaboliczne, np. zespół mitochondrialny,
  • choroby postępujące, np. dystrofie mięśniowe,
  • subluksacje stawów biodrowych powyżej 35%,
  • skoliozy idiopatyczne i strukturalne powyżej 25-30°.

Przeciwwskazania względne do stosowania kombinezonów:

  • wady serca o różnej etiologii,
  • niekontrolowane, lekooporne formy epilepsji,
  • cukrzyca,
  • znaczne nadciśnienia śródczaszkowe,
  • wodogłowie,
  • chroniczne choroby nerek i trzustki.

Funkcjonalna, Indywidualna Terapia Skolioz – FITS

Metoda FITS, czyli Funkcjonalna, Indywidualna Terapia Skolioz została stworzona w 2004r. przez dr n. med. Mariannę Białek i mgr Andrzeja M’hango.  Ma ona zastosowanie jako samodzielny system korekcji skolioz i asymetrii postawy, wspomaganie leczenia gorsetowego lub przygotowanie do zabiegu operacyjnego. Koncepcja FITS jest jedną z zaledwie 7 metod na świecie uznaną przez SOSORT – Międzynarodowe Towarzystwo Ortopedycznego i Rehabilitacyjnego Leczenia Skolioz.

Koncepcja FITS składa się z trzech etapów:

  1. Badanie klasyczne i badanie według koncepcji FITS
  2. Praca ze strukturami mięśniowo-powięziowymi, które ograniczają ruch korekcyjny
  3. Tworzenie nowych korekcyjnych wzorców postawy w pozycjach funkcjonalnych oraz ich utrwalanie

Dla kogo FITS?

  • skoliozy
  • choroba Scheuermanna
  • wady klatki piersiowej
  • inne wady postawy (asymetryczne ustawienia obręczy barkowej i miedniczej, łopatek, głowy, trójkątów talii, nieprawidłowe ustawienie stóp i kolan, plecy okrągłe, plecy wklęsłe)

Uwzględniając dysfunkcje towarzyszące skoliozie, metoda FITS podkreśla znaczenie indywidualnego programu ćwiczeń dobranego do wielkości kąta skrzywienia i obrazu klinicznego pacjenta. Na tej podstawie wyznacza się różnorodne cele ogólne i szczegółowe terapii.

Główne założenia i kierunki pracy w koncepcji FITS:

  • indywidualne podejście do pacjenta
  • uświadomienie dziecku jego problemu i zaangażowanie go w proces terapeutyczny
  • usuwanie barier strukturalnych
  • budowanie i stabilizacja nowych wzorców korygujących skrzywienie (zmniejszających łuk pierwotny z równoczesną korekcją lub stabilizacją łuku wtórnego) oraz wzorców zapobiegających deformacjom tułowia powiązanym ze skoliozą (na przykład asymetryczne ustawienie głowy, łopatek, linii barków, trójkątów talii czy miednicy)
  • nauka autokorekcji postawy w pozycjach funkcjonalnych i czynnościach dnia codziennego (na przykład nauka prawidłowego obciążania stóp mająca na celu poprawę ustawienia miednicy i równe obciążanie kończyn dolnych, nauka właściwego obciążania pośladków w siadzie, nauka prawidłowego shiftu tułowia)
  • poprawa stabilizacji centralnej i ćwiczenia czucia głębokiego
  • nauka ćwiczeń równoważnych i poprawiających nerwowo-mięśniową koordynację
    w korekcji skoliozy
  • nauka oddechu derotacyjnego w pozycjach funkcjonalnych
  • poprawa stanu klinicznego pacjentów z dużym skrzywieniem, którzy z różnych względów nie kwalifikują się do zabiegu operacyjnego
  • uelastycznienie kręgosłupa w celu lepszej korekcji w trakcie operacji
  • usprawnienie organizmu i zwiększenie wydolności oddechowej po zabiegach operacyjnych

Kinesiology taping został stworzony przez dr Kenzo Kase na początku lat siedemdziesiątych. W metodzie wykorzystuje się rozciągliwe plastry, których parametry zbliżone są do ludzkiej skóry.

kinesiology taping

Metoda ta bazuje na aktywacji skórnych receptorów dotyku (ciałka Merkla), które wpływają na funkcje nerwowomięśniowe.

Kinesiology taping jest metodą często stosowaną w urazach sportowych, w onkologii, w neurologii, w rehabilitacji pediatrycznej.

Celem stosowanych aplikacji jest redukcja bólu, wspomaganie lub hamowanie aktywności mięśnia, zapobieganie urazom, wspomaganie pracy układu limfatycznego, repozycja stawu, jak również wspomaganie mięśni posturalnych i czucia głębokiego (czucie własnego ciała). W zależności od techniki zastosowanej aplikacji plastra może on wspomagać pracę mięśnia, zmniejszać napięcie mięśniowe, aktywować endogenny system znieczulania (działanie przeciwbólowe) oraz wprowadzać korekcję mechaniczną. Kinesiotaping oddziałuje na mięśnie, powięzi, stawy, układ limfatyczny i nerwowy. Jeżeli praca mięśni jest nieprawidłowa, może to skutkować szeroką gamą objawów. Kinesiotaping jest powszechnie stosowanym sposobem terapii dużej liczby schorzeń i urazów narządu ruchu w wielu krajach: Japonia, USA, kraje Europy, Azji. Stosowane specjalne plastry mają elastyczność i grubość zbliżona do ludzkiej skóry. Stosując daną aplikację kinesiotapingu podnosi się epidermę zwiększając przestrzeń pod tkanka podskórną, powodując odciążenie receptorów dając zmniejszenie bólu, ale również polepszenie przepływu krwi i limfy. Stosując plaster na zmienioną chorobowo tkankę uruchamia się proces samoleczenia i przyspiesza regeneracji organizmu.

Główne działanie kinesiotapingu:

  • zmniejsza ból i nienaturalne odczucia skóry i mięśni
  • usuwa zastoje i obrzęki limfatyczne
  • poprawia funkcję mięśni oraz reguluje napięcie powięzi
  • koryguje niewłaściwą pozycje stawu i zwiększa jego zakres ruchu

Wskazania:

  • zespoły bólowe w stanie podostrym i przewlekłym w przebiegu choroby zwyrodnieniowej kręgosłupa
  • dyskopatie
  • choroby zwyrodnieniowe stawów
  • zespoły korzeniowe i rzekomokorzeniowe
  • stany po urazach narządu ruchu
  • hypermobilność
  • hypomobilność
  • entezopiatie ( np. łokieć tenisisty, ostroga piętowa)
  • korekcja wad postawy
  • blizny

Przeciwwskazania:

  • ostre choroby infekcyjne: bakteryjne, wirusowe, grzybicze skóry.

Terapia manualna (szkoła niemiecka) jest koncepcją badania i leczenia zaburzeń strukturalnych układu ruchu (stawy, mięśnie, nerwy). Wnikliwy wywiad oraz szczegółowy schemat badania różnicującego pozwala na odnalezienie zajętej struktury, określa stopień jej uszkodzenia i przyczyny dolegliwości. Częstą przyczyną zaburzeń jest dysproporcja pomiędzy zdolnościami tkanki do przyjmowania obciążeń a obciążeniami, jakim poddawany jest organizm. Leczenie opiera się na znoszeniu tej dysproporcji i przywracaniu fizjologicznej równowagi między stawami, tkankami miękkimi i strukturami nerwowymi.

Przebieg terapii:

Stosowane techniki leczenia to pasywne techniki mobilizacyjne (mobilizacja stawów, neuromobilizacje struktur nerwowych i funkcjonalne leczenie tkanek miękkich) oraz medyczny trening funkcjonalny (aktywnie wykonywane ćwiczenia służące wzmocnieniu mięśni, przystosowaniu organizmu do przyjmowania obciążeń czy utrzymaniu ruchomości).

Bieżnia2Trening chodu na bieżni przynosi pozytywne efekty poprzez rozwijanie prawidłowych wzorców chodu, stymulowanie równowagi, koordynacji oraz siły i wytrzymałości odpowiednich grup mięśniowych. Ćwiczenia z wykorzystaniem bieżni stanowią również doskonałą bazę do wykonywania ćwiczeń ogólnousprawniających oraz są ważnym uzupełnieniem codziennej indywidualnej terapii ruchowej.

Bieżnia medyczna HP Cosmos Pluto Med doskonale sprawdza się podczas terapii chodu u niepełnosprawnych dzieci i młodzieży dzięki zastosowaniu poręczy pediatrycznych.

Dodatkowo, System Robowalk expander przód wspomaga ruch kończyny dolnej do przodu.

Co więcej, bieżnia wyposażona jest w ramię z wysięgnikiem i linką sprzęgniętą z wyłącznikiem awaryjnym (Safety Arch), co sprawia, że sprzęt jest bezpieczny podczas użytkowania. W przypadku utraty równowagi, dziecko jest przytrzymane i tym samym chronione przed upadkiem.

Bieżnia umożliwia monitorowanie podczas treningu parametrów, takich jak: czas, dystans, prędkość, spalone kalorie. Również prędkość chodu i kąt nachylenia bieżni są indywidualnie dopasowane do możliwości pacjenta.

Bieżnia3